Undercover bij de PVV

Het was een stunt van het weekblad HP/De Tijd om een redacteur undercover als medewerker/stagiair bijna vier maanden te laten meelopen bij de Tweede Kamerfractie van de PVV. Maar wel een stunt die vragen oproept.

Om tot de achterkamers van de PVV op het Binnenhof door te dringen schreef de journalist in haar sollicitatiebrief dat standpunten van deze partij haar aanspraken en publiceerde ze onder een valse naam artikelen in HP/De Tijd, die voor de zekerheid ook in het colofon werd vermeld. Zo stapelde het blad leugen op leugen om... ja waarom eigenlijk?

Welk grote misstand moest hier aan de kaak worden gesteld die niet op een andere wijze dan via een journalistieke undercoveroperatie naar buiten kon komen? Zeker, de PVV is een gesloten partij die op onduidelijke wijze wordt gefinancierd. Media worden niet toegelaten op bijeenkomsten met (potentiële) aanhangers, die zich hooguit als sympathisant mogen beschouwen, want leider Wilders staat geen lidmaatschappen van anderen toe. Dat is onwenselijk voor een politieke organisatie, maar niet verboden.

De fractiebijeenkomsten van de PVV zijn evenmin toegankelijk voor buitenstaanders. Dat is overigens niets bijzonders. Op een zeldzame uitzondering na (zoals de journalist Gerard van Westerloo die eind 2000 namens NRC Handelsblad bij de Tweede Kamerfractie van de PvdA drie weken lang naar binnen mocht kijken en erover publiceren) laten de politieke partijen journalisten niet toe bij hun interne activiteiten.

Dat standpunten en strategieën eerst onderling worden besproken is niet zo vreemd en ook niet zo belangrijk. Uiteindelijk gaat het erom tot welke afwegingen en beslissingen politici in het openbaar komen: in de arenas van de Tweede Kamer, Provinciale Staten, gemeenteraden. Daarop mogen ze worden beoordeeld en afgerekend.

Zouden de PVVers echt menen wat ze roepen, vraagt de journalist zich in haar artikel in HP/De Tijd van deze week af. Over relschoppers die door de knieën moeten worden geschoten, de Koran die moet worden verboden, de kopvoddentaks, enzovoorts. Ja, dat meent de PVV echt: hoor maar wat haar Kamerleden zeggen in openbare debatten en lees wat ze schrijven in opinieartikelen. Er is geen undercoveroperatie nodig om dergelijke opvattingen abject te vinden.

De Raad voor de Journalistiek, het klachtenorgaan over de media, is van mening dat journalisten met open vizier horen te strijden en dat op deze regel slechts een uitzondering mag worden gemaakt als een gewichtig maatschappelijk belang dit rechtvaardigt. HP/De Tijd heeft in elk geval tot nu toe niet kunnen aantonen dat van dergelijk belang sprake is.

Of het zou moeten zijn dat de beveiliging van PVV-leider Wilders niet waterdicht is. Dat is inderdaad gebleken en hij heeft zich al gewend tot de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding. Die heeft zich terecht op het standpunt gesteld dat Wilders en de PVV ook een eigen verantwoordelijkheid hebben. De partij moet bij haar personeelsbeleid niet zo dilettantisch te werk gaan als zij heeft gedaan. En wat HP/De Tijd betreft: wat was het zwaarwegende belang om zo lang te zwijgen over deze potentieel levensbedreigende situatie?

Van gewichtig maatschappelijk belang lijkt geen sprake te zijn

Op dit artikel rust auteursrecht van NRC Handelsblad BV, respectievelijk van de oorspronkelijke auteur.

https://files.edsondepary.webnode.com/200002167-79e117adb1/animated_favicon1.gif