Stel dat Amerika Saddam aan de macht had gelaten
Stel dat Amerika Saddam aan de macht had gelaten
Januari 2003. In Washington wemelde het van journalisten. In het Witte Huis zouden president Bush en premier Blair een gezamenlijke persconferentie geven. Al maanden circuleerden geruchten over een definitief besluit aangaande het lot van Saddam Hussein. Iedereen, ook de Irakezen, hadden hun tv's op CNN en BBC afgestemd. In Irak waren de shi'ieten en de Koerden erg gespannen. De Koerden wisten dat hun lot was bezegeld. Maar ze wisten niet op welke manier. Het uur U was aangebroken. Beide wereldleiders verschenen ontspannen voor de wereldpers.
President Bush opende de persconferentie met de inmiddels onvergetelijke woorden: "Vrede in onze tijd en de strijd tegen Al-Qaeda zijn de voornaamste doelen die we ons hebben gesteld. Na lange onderhandelingen met de Iraakse regering en president Saddam Hussein hebben we besloten om vanaf heden de soevereiniteit van de Republiek Irak te herstellen. Dit betekent dat de troepen die in het kader van de Veiligheidsraadresoluties in het zuiden en noorden van Irak zijn, zich zullen terugtrekken naar hun bases in Turkije en Koeweit.
Tevens zal vanaf vandaag de soevereiniteit van Irak over zijn eigen luchtruim worden gerespecteerd. De Iraakse luchtmacht mocht op grond van Veiligheidsraadresoluties niet vliegen over bepaalde gebieden ter bescherming van de shi'ieten en Koerden. De Verenigde Staten van Amerika en Groot-Brittanni� hebben zich er de afgelopen jaren voor ingespannen dat deze resoluties worden nagekomen. Mijn voorganger, president Bill Clinton, voerde samen met de Britten een aantal keer bombardementen uit op doelen in Bagdad ter naleving van deze en andere resoluties van de VN. Dit zal nooit meer gebeuren. Omdat we met president Saddam Hussein een akkoord hebben bereikt over massavernietigingswapens.
De Iraakse president heeft ons beloofd dat hij en zijn leger niet zullen streven naar het maken, produceren of het verkopen van massavernietigingswapens. Wat zijn de juridische gevolgen van dit akkoord? We zullen de VN Veiligheidsraad vragen om deze resoluties ongedaan te maken. Daardoor komt wat ons betreft ook een einde aan de economische en militaire boycot van Irak. De Iraakse bevolking, vooral de kinderen, hebben in de afgelopen jaren een groot offer gebracht. Daarom hebben we besloten om een speciaal fonds op te richten voor de Iraakse kinderen."
De president eindigde zijn toespraak met deze mystieke woorden: "God zegene Amerika en vrede voor het Iraakse volk."
The New York Times had een scherpe vraag voor Bush: "Zal Amerika olie kopen uit Irak?" "Waarom niet?", luidde de wedervraag van Bush. The Washington Post vroeg aan Blair: "Wat zouden jullie kunnen doen wanneer Saddam Hussein overgaat tot de massale onderdrukking van zijn eigen volk?" "Een interessante vraag", antwoordde Blair. "Maar let op uw woorden 'eigen volk'. Wat wilt u precies: vrede of de handhaving van de mensenrechten? Als wij het laatste zouden willen realiseren, moeten we een grote oorlog ontketenen. En we weten niet of de Irakezen in staat zijn om het fenomeen mensenrechten te begrijpen, laat staan te realiseren", aldus de Britse premier.
De bekende journalist van The New Yorker, Seymour Hersh, verloor zijn geduld: "Olie, daar gaat het om. Rumsfeld, de oude vriend van Saddam Hussein, de familie Bush en Cheney hebben de oliecontracten al lang klaar liggen. Dit zou weer een mooi onderwerp zijn voor Michael Moore, hoe weerloze Irakezen worden geruild voor olie. De geschiedenis zal jullie veroordelen."
"We willen achter Al-Qaeda aan en ons niet laten afleiden", benadrukte Blair.
De wederopbouw van Irak verliep als een raket. De dure olie werd gezien als een gebaar van Allah. Met behulp van de Russen bouwde Saddam een volwaardig en modern leger op. Op veertien plaatsen, midden in steden als Bagdad, Najaf, en aan de grens met Koeweit, werden kerncentrales en nucleaire onderzoekscentrales gebouwd. Niemand weet het exact, maar de VN spreken van bijna 200.000 doden in Irak ten gevolge van het excessieve optreden van Saddam Hussein in deze periode.
De laatste Koerdische opstand in maart 2008 werd met gifgas beantwoord. Vooraanstaande columnisten zoals H.J.A. Hofland verweten president Bush en premier Blair hardvochtigheid en gebrek aan realiteitszin. Immers, de wereld zou binnenkort door twee nucleaire staten bedreigd worden: Iran en Irak. "Al-Qaeda is een hersenschim van Bush. Saddam en de ayatollahs zijn de echte bedreiging", schreef Thomas Friedman in The New York Times.
Tijdens de presidentsverkiezingen kwalificeerde Barack Obama de Bushperiode als de rampzaligste periode voor de morele geloofwaardigheid van de VS. Als voorbeeld noemde hij de massale executies in Abu Ghraib door het regime, rechtstreeks uitgezonden door een van de Iraakse staats tv-zenders. "Ik wil de morele geloofwaardigheid van Amerika herstellen, desnoods met geweld tegen een totalitair regime", aldus de aankomende president. "Yes we can", voegde hij daaraan toe.
Bagdad, december 2008. Tijdens zijn zoveelste glorieuze persconferentie waarschuwde Saddam Hussein zijn naamgenoot Barack Hussein Obama. Tegen het einde van de persconferentie viel het de zoon van Saddam op dat een Iraakse journalist zich vooroverboog en meer aandacht had voor zijn schoenen dan voor president Saddam.
De man werd onmiddellijk gearresteerd en ondervraagd: "Wat was je van plan met je schoenen?" Het antwoord dat hij alleen maar de veters van zijn rechterschoen strikte, was onbevredigend. Tijdens het onderzoek bleek dat hij een shi'iet was.
In opdracht van de regering werden niet alleen hij maar ook zijn eerste-, tweede- en derdegraads familieleden opgehangen in Bagdad wegens samenzwering tegen de meest geliefde Arabische leider aller tijden. In de Arabische media schreven commentatoren dat het begrijpelijk was dat de Iraakse leider een dergelijke provocatie niet onbeantwoord kon laten.
Het is duidelijk dat de schuld van de consolidatie van het regime van Saddam Hussein Bush te verwijten valt. Gelukkig lijkt het erop dat president-elect Obama zich zal inzetten om Saddam ten val te brengen. "Geen prijs is daarvoor te hoog", schreef Hofland in deze krant. Ik ben het met hem eens.
